Giderilmesini  İsteyen (Davacılar)          :1- R.Y., 2- R.B.

            Vekili                                                             :Av. A.Ü.

            Karşı Taraf (Davalı)                                     :Maliye Bakanlığı

            Diğer Davacılar                                           :1-B.C., 2-Bi.C., 3-N.C.

            Vekili                                                             :Av. M.O. 

            O  L  A  Y                                                      :1-İstanbul İli,  Küçükçekmece  İlçesi, Sefaköy – Yeşilova Mahallesi, 19 pafta, 3230 parsel sayılı, Hazine adına kayıtlı taşınmaz üzerinde bulunan gecekondu nedeniyle, 2981 sayılı Yasa’ya göre başvuruda bulunan V.C. adına 31.12.1984 tarihli tapu tahsis belgesi düzenlenmiştir.

            R.Y. ve R.B. vekilince, 1982 yılında vefat eden murisleri A.C. tarafından 16.10.1964 tarihinde satın alınan taşınmaz için 5 mirasçıdan sadece birisine tapu tahsis belgesi verilmesinin yasaya aykırı olduğu ileri sürülerek, idari yargı yerinde iptal davası açılmıştır.

            İSTANBUL 1. İDARE MAHKEMESİ; 8.12.1993 gün ve E:1992/1402, K:1993/1640 sayı ile, dosyaya ibraz edilen İstanbul 6. Noterliğinin 16.10.1964 tarihli resen satış vaadi mukavelesinden hak sahibinin davacılar murisi A.C. olduğunun anlaşıldığı, başvuru üzerine davalı idarece resen araştırma yapılarak hak sahibi diğer mirasçılara da tapu tahsis belgesi verilmesi gerekirken sadece mirasçılardan biri olan V.C.’ye tapu tahsis belgesi verilmesinin yasal olmadığı gerekçesiyle iptaline karar vermiş; bu karar, DANIŞTAY ALTINCI DAİRESİ’ nin 16.11.1994 gün ve E:1994/2163,K:1994/4259 sayılı kararıyla ONANMAK ve karar düzeltme başvurusu da aynı DAİRE’ nin 18.9.1995 gün ve E:1995/5312, K:1995/3095 sayılı kararıyla REDDEDİLMEK suretiyle kesinleşmiştir.

            2-B.C. ve çocukları Birhan ve N.C. vekili tarafından, müvekillerinin eşi ve babaları V.C.’nin 1991 yılında vefatı nedeniyle yaptıkları başvuru üzerine davalı idarece, daha önce V.C. adına verilen tapu tahsis belgesinin kesinleşmiş yargı kararı gereğince geçerliliği kalmadığından tapu kaydının terkin edildiği yolunda tesis edilen 22.10.1996 günlü işlemin iptali istemiyle, idari yargı yerinde dava açılmıştır. 

            İSTANBUL 4. İDARE MAHKEMESİ; 26.11.1997 gün ve E:1996/1427, K:1997/1188 sayı ile, İstanbul 1. İdare Mahkemesi’nin kesinleşen kararına göre muris A.C.’nin hak sahipliğinin mirasçılara intikal ettiği, bu arada mirasçılardan V.C.’nin vefatı nedeniyle varislerinin başvurusu üzerine dava konusu işlemin tesis edildiği, oysa 2981 sayılı Yasa’nın 7. ve 12. maddeleri uyarınca idarece re’sen araştırma yapılarak hak sahibi olma niteliğini taşıyan tüm mirasçılara tapu verilmesi, yapının işgal ettiği arazi de dikkate alınarak ıslah imar planında getirilen ölçülere uygun şekilde hisse tahsis edilip edilemeyeceği konusunda işlem tesis edilmesi gerektiğinden dava konusu işlemin mevzuata aykırı olduğu gerekçesiyle iptaline karar vermiş; bu karar, DANIŞTAY ALTINCI DAİRESİ’ nin 10.6.1999 gün ve E:1998/3040, K:1999/3263 sayılı kararıyla ONANMAK suretiyle kesinleşmiştir. 

UYUŞMAZLIK MAHKEMESİNDEN İSTEK 

Davacılardan Remziye  Yakut ve R.B.’ in vekili tarafından, idarece aynı ihtilaf hakkında İstanbul 1. ve 4. İdare Mahkemelerince verilen kararlardan hangisinin uygulanacağı konusunda tereddüde düşüldüğü ve kararların infazını yapmaktan çekinildiği nedeniyle doğduğu öne sürülen hüküm uyuşmazlığının Uyuşmazlık Mahkemesi’nce giderilmesi istemiyle verilen tarihsiz dilekçe üzerine dava dosyası, İstanbul 4. İdare Mahkemesi’nin 8.1.2001 gün ve E:1996/1427, K:1997/1188  sayılı gönderme kararı ekinde Uyuşmazlık Mahkemesi’ne gönderilmiştir.

İNCELEME VE GEREKÇE: Uyuşmazlık Mahkemesi Hukuk Bölümü’nün, Ali HÜNER’in Başkanlığında, Üyeler: Mahir Ersin GERMEÇ, Ümran SAYIŞ, Bekir AKSOYLU, Mustafa BİRDEN, Ertuğrul TAKA ve Dr. Serdar ÖZGÜLDÜR’ ün  katılımlarıyla yapılan 14/ 5/2001 günlü toplantısında, Raportör-Hakim İsa YEĞENOĞLU’nun 2247 sayılı Yasada öngörülen yönteme uymayan başvurunun reddi gerektiği yolundaki raporu ve dosyadaki belgeler okunduktan; ilgili Başsavcılarca görevlendirilen Yargıtay Cumhuriyet Savcısı Mustafa EKİNCİ  ile Danıştay Savcısı Emin Celalettin ÖZKAN’ın başvurunun reddi gerektiğine ilişkin yazılı düşünceler doğrultusundaki açıklamaları da dinlendikten sonra GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ:

USULE İLİŞKİN İNCELEME  :

2247  sayılı   Uyuşmazlık   Mahkemesinin   Kuruluş   ve   İşleyişi     Hakkında    Kanun’un 1.maddesinde, Uyuşmazlık Mahkemesinin, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası ile görevlendirilmiş, adli, idari ve askeri yargı mercileri arasındaki görev ve hüküm uyuşmazlıklarını kesin olarak çözmeye yetkili ve bu Kanunla kurulup görev yapan bağımsız bir yüksek mahkeme olduğuna işaret edilmekte;24.maddesinin 2592 sayılı Kanunla değişik  birinci fıkrası,”1’nci  maddede gösterilen yargı mercilerinden en az ikisi tarafından,görevle ilgili olmaksızın kesin olarak verilmiş veya kesinleşmiş,aynı konuya ve sebebe ilişkin,taraflarından en az biri aynı olan ve kararlar arasındaki çelişki yüzünden hakkın yerine getirilmesi olanaksız bulunan hallerde hüküm uyuşmazlığının varlığı kabul edilir.”hükmünü taşımaktadır.  

     Anılan  hükümlere  göre,  hüküm  uyuşmazlığının  varlığı  için,  24.  maddede   öngörülen koşulların yanısıra  ve öncelikle,uyuşmazlık yaratan hükümlerin 1.maddede gösterilen adli,idari veya askeri yargı mercilerinden en az ikisi tarafından verilmiş olması gerekmektedir. 

Olayda,hüküm uyuşmazlığına neden olduğu ileri sürülen kararların,sadece idari yargı düzenine dahil bulunan mahkemelerce verildiği;dolayısıyla ortada 1.maddede gösterilen farklı yargı düzenlerine dahil mahkemelerce verilmiş kararlar bulunmadığı anlaşılmaktadır. 

Belirtilen durum karşısında,hüküm uyuşmazlığının varlığı için aranan “Uyuşmazlık yaratan hükümlerin adli, idari veya askeri yargı mercilerinden en az ikisi tarafından verilmiş olması” koşulu gerçekleşmediğinden, 2247 sayılı Yasa’nın 1. ve 24. maddesine uygun bulunmayan başvurunun reddi gerekmektedir.

            SONUÇ         :2247 sayılı Yasa’nın 1. ve 24. maddelerine uygun bulunmayan başvurunun REDDİNE, 14.5.2001  gününde  KESİN OLARAK  OYBİRLİĞİ  İLE  karar verildi.